دو برگ کتاب

خلاصه :

چه خوب است که از همان اول ماه رمضان،نگران آخر آن باشیم،تا پس از پایان یافتنش ،کمتر حسرت فرصت های از دست رفته را بخوریم.

یعنی از ابتدا نگاه به اوج ضیافت رمضان داشته باشيم تا از بالاترین مراتب آن بیشتر بهره ببریم. هر چند " حسرت عارفانه" در هرحال باقی خواهد ماند وهر چه تلاش کنیم،باز در آخر می بینیم نتوانستیم تمام آنچه را که دوست داشتیم ودر ظرف رمضان برایمان آماده بود،به دست آوریم. این البته بیشتر نشانه ی قدردانی از نعمت ومعرفی به بی حد ونهایت بودن کرامت این ماه است. ولی باید از "حسرت غافلانه"جلوگیری کرد که نشانه ی کمیِ غیرت و کاستی همت است. پس چه باید کرد؟

ص۱۳کتاب چگونه دستورات دینی ما را تربیت می کند؟ نباید در رمضان بیارمیم و به رمضان بگوییم ما را با خود ببر. دستورات دینی هیچ یک به این صورت در انسان تاثیر تام خود را نخواهند گذاشت. مگر تبلیغات وتربیت دینی،به شیوه ی غربی است که بیاید وانسان را مسخ کند وبا خود ببرد؟

روش دین این است که ابتدا انسان را بیدار می کند،بعد اورا به حرکت فرا می خواند. آن هم باز نه به شیوه ای که استقلال و اراده ی انسان را به هر وسیله ای سلب نماید و او را وادار کند. ...شهر خدا شهر فرنگ یا شهربازی نیست که با فرو غلتاندن بازی خورده ی خود در غفلت او را سرمست کند ولبریز از شور بی شعوری نماید. رمضان ابتدا انسان را نگاه می دارد سپس انسان را وادار به نگاه می کند،و بعد رها می کند تا به سوی آنچه از خوبی ها که خودت دیده ای و دریافت کرده ای بروی. ص۱۴،